Otvaranje izložbe je u petak 13. septembra u 19 časova i trajaće do 26. septembra.
Irena Kovač, rođena je 1992. godine u Kikindi. Diplomirala je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu 2015. godine , na slikarskom odseku. Iste godine nagrađena je za najuspešniji rad iz umetničke discipline Slikanje i bila stipendistkinja fonda za mlade talente Republike Srbije- “Dositeja”. Aktivno izlagačko iskustvo započela je još kao student 2013. godine. Do sada je imala više samostalnih i kolektivnih izložbi od kojih su značajnija učešća na 56. Oktobarskom salonu i na izložbi “Nepodnošljiva lakoća tranzicije” u Parizu.
Dobitnica je nagrada: “Mali Princ”, “Likovna Jesen”, kao I nagrade Fondacije 021 u okviru 10. Festivala mini filma. Takođe je učestvovala na različitim umetničkim projektima u zemlji i inostranstvu.
Irena je završila kurs „Kreativno preduzetništvo“ u Temišvaru u Rumuniji koji je deo velikog IPA projekta Inclusive Art, nakon kog se oprobala i kao koordinator projekta za decu sa inkluzijom. Ne želeći da se usredsredi na samo jedan umetnički medij, ona se sa jednakim interesovanjem bavi kako tradicionalnom slikarskom tehnikom, tako i kolažom, fotografijom, videom, instalacijom. Članica je
umetničke grupe SUEuKI. Trenutno živi i radi u Kikindi.
Teatrom protiv dokolice
Irena Kovač kao polazište stvaralačkog procesa koristi fotografiju, i to onu starinsku, iz 50ih,60ih godina prošlog veka. Ove fotografije dragoceno otkrivaju ne samo izgled već i društvenu poziciju žene i njenu ulogu u porodici u to vreme. Zanimljive konotacije u kojima se
žena na njima nalazi ostvaruju nova tumačenja u Ireninim radovima. Ovo žensko stanovište autorka zastupa nepretenciozno i nenametljivo i poriče profeministički kontekst. Njeno promišljanje usmereno je na nešto što bismo mogli imenovati kao “ženski princip” koji transcendira kroz vekove. Otuda i njeno interesovanje za kontinuitet ovog posebnog skupa vrednosti, mudrosti, znanja i vrlina koji se ostvaruje međugeneracijskom vezom članica jedne porodice ili jedne sredine. Ipak u svetlu pitanja kojima se umetnica bavi – kritičko tumačenje
društvenih trendova i fenomena, ovaj fokus biva proširen tako da uključuje i one osetljive političke, ekonomske i kulturološke granice delovanja žene kroz mehanizme (savremene) civilizacije.
U izložbi koja nosi naziv “D(R)AMA u lepim bojama”, kolorit je vedar i nežan, pruža osećaj topline i sigurnosti. Predstava koju Irena vešto režira, u kojoj su glavni akteri žene različite dobi, nasuprot ovom tonalitetu upućuje na nešto složenije i ozbiljnije relacije, kao što su “uticaji koji ljudi ostvaruju na okolinu (svojim ponašanjem) – roditelji i društvo na decu i mlade, uticaji medija, ratova, industrijalizacije, muzike, mode“ (IK). Kolažiranje stvarnosti je ono što autorku zanima, i ona to ovog puta čini u okviru dinamične instalacije koja angažuje različite slikarske tehnike i pristupe, organizovane u jedinstvenu konceptualnu celinu. Srodnost njenog pristupa sa osobenim kvalitetima avangardnih pravaca kao što su dada i nadrealizam, ogleda se koliko u sklonosti ka montaži toliko i u ulozi koju reč (literarani izraz) ima u Ireninom delu: počev od naziva koji su značajan i integralni deo svakog njenog rada, do konkretnog korišćenja definicije literarnog žanra u svrhe objašnjena namera i koncepcije same izložbe. Drama i satira, izdvojeni su kao reprezentativni predstavnici pojedinih tendencija i senzibiliteta. Dok je drama uglavnom sagledana kao ženska kategorija, satira koja podrazumeva kritički, kvazi- intelektualni pristup sa
elementima humora pretežno je bivala rezervisana za muškarce, kao nosioce promena i donosioce odluka u društvu. Ponovo, nesvesno i intuitivno Irena se poigrava sa ovom kvalifikacijom, uvodeći u kompoziciju prepoznatljive simbole “ženskog prostora” – predmete za
domaćinstvo – oklagija, daska za peglanje i slično.
Jedna od značajnijih osobenosti Ireninog izraza je sveprisustvo humora i osećaj lakoće postojanja koji se ogleda u besprekornosti njenog likovnog umeća, svežini kolorita i razigranim motivima. Humor seže od lagane grotekske do apsurda, kojim nam umetnica poručuje da je
važno stvarnosti pristupiti odgovorno, i istovremeno sebe ne shvatiti suviše ozbiljno. Ovaj “komad” koji je postavila izaziva i smeh i strepnju, i divljenje, a sasvim sigurno zaslužuje veliki i iskren aplauz.
Ksenija Marinković
istoričarka umetnosti, osnivačica galerije X VITAMIN
